Begin vorige week doken er beelden op van 100.000 of meer dode vissen in de Golf van Biskaje. De verontwaardiging over deze gebeurtenis was groot. Groot genoeg zelfs voor de Franse minister van de Zee om een onderzoek in te stellen. (Foto bron: Sea Shepherd)
Het gaat hier om het schip de FV Margiris wat eigendom is van de Nederlandse Parlevliet & van der Plas. Het schip staat geregistreerd in Litouwen en vaart ook onder deze vlag. De FV Margiris is met haar lengte van 143m het een na grootste visserschip ter wereld. Schepen van deze orde vissen op pelagische soorten, zoals in dit geval blauwe wijting, met sleepnetten van 600m lang en 200m breed. De schepen kunnen dankzij de verwerkingslijn en vrieshuizen aan boord voor lange tijd op zee blijven.
De officiële verklaring vanuit de redersvereniging PFA (Pelagic Freezer-trawler Association) luidt dat het net gescheurd is. Een dergelijke scheur in een net is een groot verlies voor de rederij. Een net scheurt gelukkig niet zomaar, het repareren van een net en vooral het verlies van de vangst brengt hoge kosten met zich mee. Hoe het in deze situatie wel kon gebeuren? Volgens de redersvereniging een hogere vangst dan verwacht.
Maar volgens Sea Shepherd, de milieuorganisatie die de gebeurtenis vastlegde, zijn de vissen met opzet gedumpt. Er zou hiermee ruimte gemaakt zijn voor andere soorten met een hogere marktwaarde, ook wel highgrading genoemd. Of er in dit geval ook sprake geweest is van het opzettelijk dumpen van vis is nog de vraag. Maar het overboord gooien van vis is in ieder geval niks nieuws.
Er zijn verschillende omstandigheden waarom highgraden wordt uitgeoefend, bijvoorbeeld wanneer de ruimte aan boord beperkt is of als het quota al opgevist is, maar altijd met het doel om een hogere opbrengt voor de vangst te realiseren. Highgraden was jarenlang een gangbare werkwijze in sommige grote visserijen en daarmee onderdeel van verhitte discussies tussen NGOs, visserijbedrijven en overheden. Het weggooien van vis is namelijk niet alleen zonde, maar zorgt ook voor een vertekend beeld wanneer er vangstinschattingen gemaakt worden.
Inmiddels is het overboord gooien van (bij)vangst (ook wel discarding genoemd) verboden. In de EU is hiervoor de aanlandplicht ingevoerd. Op een aantal uitzonderingen na, moet de gehele vangst aan wal worden gebracht en mag dus niet overboord. Hiermee leek het probleem van de baan. Maar helaas lijkt de aanlandplicht niet te werken door gebrekkige controles. Nederland werd in het najaar van 2021 door de Europese commissie formeel aangesproken op het onvoldoende controleren van de aanlandplicht. Ook deze week kwam er een bericht binnen vanuit de EU aan Nederland gericht, ditmaal ging het over een officiële waarschuwing voor de gebrekkige controle op de bijvangst van bruinvissen, een dolfijnachtige, in de visserij.
Twee waarschuwingen, kort na elkaar, vanuit Europa over gebrekkige controle op bijvangsten in de visserij is geen goed signaal. Hiermee is niet gezegd dat er in Europese wateren inderdaad grootschalige problemen zijn, maar zolang er geen controles plaatsvinden blijft het bij incidentele publieke verontwaardiging over de gebeurtenissen die wel vastgelegd worden. Visserijen in Europa horen bij een van de meest gereguleerde visserijen wereldwijd. Zeker wanneer we het hebben over internationale wateren (ook wel ‘the high seas’ genoemd), vind er geen noemenswaardige controle plaats op illegale praktijken en blijft het onbekend wat zich hier afspeelt.
Fish Tales heeft als missie om iedereen oneindig te laten genieten van de lekkerste vis, nu en in de toekomst. Wij vinden het belangrijk om niet alleen de fantastische verhalen te delen van de visserijen waarmee wij samenwerken, maar ook om consumenten bewust te maken van wat zich in verschillende visserijen wereldwijd afspeelt. Dit doen wij door uitleg te geven over actuele onderwerpen.
