Coffee Point – het einde van de wereld

Coffee Point is geen plek waar je toevallig terechtkomt. Deze afgelegen strook strand in Zuidwest-Alaska voelt als het einde van de wereld. De enige “locals” buiten het seizoen zijn beren en wolven die over de toendra zwerven. In de zomer verandert dat: dan duiken kleine vissersbootjes op, bemand door families zoals die van Tony Neal, die de wilde sockeye zalm vangen.

Luuks reis begint op Schiphol. Via Minneapolis vliegt hij naar Anchorage – en daarna door naar King Salmon, een vissersdorp waar de tijd lijkt stil te staan. Negen maanden per jaar gebeurt er niets, maar zodra het zalmseizoen nadert, bruist het er van energie. Dan stroomt het dorp vol met vissersfamilie, zoals de familie Neal. De zalmvisserij in Alaska is een eeuwenoude visserij. Langs de vele rivieren worden vaak zogenoemde Fish Camps opgericht. Hier komt iedereen samen om zalm te eten, elkaar te ontmoeten en de jeugd te leren over deze traditionele visserij. King Salmon is een belangrijke spil – vanaf daar reizen de vissers verder naar nog meer afgelegen gebieden, waar het échte werk begint.

“Luuk! Luuk de Haan!” roept een vrouw in zwaar Amerikaans accent op de geïmproviseerde bagageband van King Salmon Airport. Luuk weet waar hij moet zijn. Zijn tas gaat in het laadruim van een Piper – een klein vliegtuigje dat meer wegheeft van een busje met vleugels. In Alaska is dit dé manier van reizen. Wanneer de piloot vraagt wie er voorin wil zitten, steekt Luuk als eerste zijn hand op. Schouder aan schouder met Pat the Pilot vliegt hij een half uur over de uitgestrekte toendra. Ze spotten beren, een eland, en uiteindelijk verschijnt onder hen een smalle strook strand: Coffee Point. Geen landingsbaan, geen asfalt, Pat landt ‘m gewoon op het strand. Alaska-stijl.

Fish Camps

Langs de ruige kust en brede rivieren van Alaska verrijzen elke zomer de zogenoemde Fish Camps. Hier komt iedereen samen: families, vissers, en nieuwsgierige kids die leren hoe hun (over)grootouders al generaties lang vissen. Het is de plek waar zalm wordt gegeten, verhalen worden gedeeld en tradities levend blijven.

Luuk komt aan op zijn Fish Camp: een paar oude zeecontainers, omgebouwd tot woonruimtes. Een gezamenlijke keuken waar drie keer per dag warm wordt gekookt. En de wc? Buiten natuurlijk – een echte outhouse. Stromend water is er niet, dus het kamp haalt water uit de permafrostlaag verderop. Ijskoud, maar kraakhelder.

Omdat de dichtstbijzijnde supermarkt honderden kilometers verderop ligt, wordt alles van tevoren ingeslagen. De dochter en kleindochter van Tony regelen de complete voorraad – eten voor twee maanden. Van koffie en rijst tot blikken soep en groenten. Alles wordt ingepakt, ingevlogen en gekoeld opgeslagen. Alleen wilde sockeye zalm komt vers uit het water.

Het begin van het seizoen

In Alaska bepaalt de natuur wanneer er gevist mag worden. Er is geen kalender die zegt: “nu begint het seizoen.” De staat houdt nauwkeurig bij hoeveel zalmen de rivier opzwemmen om te paaien. Pas als er genoeg zijn om de populatie gezond te houden, gaat het groene licht aan. Soms mag er wekenlang niet gevist worden, soms slechts een paar dagen achter elkaar – het verschilt per rivier, per dag.

Deze strenge controle zorgt ervoor dat de zalmstand sterk blijft en de traditionele visserij kan voortbestaan. Dankzij dit beheer, en de eerlijke manier van vissen, is de sockeye zalm uit Alaska MSC-gecertificeerd – een wereldvoorbeeld van hoe duurzaamheid en traditie hand in hand kunnen gaan. Luuk helpt Tony en zijn crew in de tussentijd met alles wat nodig is: quads rijklaar maken, netten sorteren, het kamp op orde brengen. Zijn roommate Lyle laat hem zien hoe het er écht aan toe gaat in Alaska. En dan, op 16 juni, klinkt het startsein: er mag gevist worden.

Met kleine boten varen ze de zee op om hun set nets uit te zetten – staande netten die met ankers worden vastgezet op plekken waar de zalm langstrekt. Elk visgebied is streng gereguleerd; zonder officiële permit mag je hier niet één vis vangen.

Luuks eerste wilde zalm

Terwijl de crew de netten uitzet, zit Tony op zijn uitkijkpost. Vanuit zijn huis kijkt hij uit over de zee en houdt hij, gewapend met twee enorme verrekijkers, de netten in de gaten. Het vangen van wilde zalm gebeurt volgens een passieve methode: je wacht tot de vis zelf in het net zwemt – achtervolgen is er niet bij. Lang hoeft Tony niet te wachten.

De crew springt in actie. Met kleine boten varen ze terug naar de netten en halen de zalmen één voor één met de hand eruit. Ook Luuk pakt zijn eerste officiële zalm. Een moment dat hij toch niet snel vergeet. De vis gaat direct op ijs – verser dan dit wordt het niet.

Weer of geen weer: er wordt gevist

In Alaska geldt maar één regel: het weer bepaalt niet of je vist, alleen hóe je vist. Regen, wind, kou – het hoort erbij. Donker wordt het nauwelijks, wat het dag- en nachtritme compleet op z’n kop zet. Tussen de vissessies door is er tijd voor grappen, weddenschappen en een beetje ontspanning. Luuk speelt kaartspelletjes met de crew, helpt met reparaties en – na een verloren weddenschap – loopt hij dagenlang rond met een zwart geverfde snor.

Fish Tales & de familie Neal

Bij Fish Tales werken we niet met zomaar vissers samen. We kiezen onze partners met zorg — mensen die met hart, ziel én lef vissen. De familie Neal hoort daar helemaal bij.

Al generaties lang trotseren ze wind, kou en golven op hetzelfde stukje kust: het legendarische Coffee Point. Geen grootschalige visserij wel heel veel toewijding. Tony, zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen doen alles zelf – van het uitzetten van de netten tot het schoonmaken van de vis. Dat Luuk daar zes weken deel van mocht uitmaken – eten, werken, lachen en leven in zo’n hechte community – maakte diepe indruk. En smaakt naar meer – want als we Luuk vragen of ‘ie volgend jaar weer gaat? “oh ja, zeker!”