Waarom de film Ocean van David Attenborough voelt als een pleidooi voor Fish Tales

**De oceanen: magisch, mysterieus en kwetsbaar ** Oceans begint met een aantal prachtige beelden van verschillende delen van de oceaan, en de talloze verschillende levensvormen die je te zien krijgt. Duidelijk wordt: het leven in de oceaan is één groot systeem wat met elkaar samenwerkt én van elkaar afhangt – van het kleinste plankton tot de grootste walvis. En nog belangrijker: dat stopt niet zodra we het land opgaan. Want ook al lijkt het een compleet andere wereld, de oceaan heeft gigantisch veel invloed op het leven op land. Van het reguleren van het weer en klimaat, tot aan het vormen van de kustlijn én vooral: de miljarden mensen die dagelijks afhankelijk zijn van hun inkomen en voedsel van de oceaan. En dat laat de film zo mooi zien.

Maar Attenborough spaart ons ook niet: al snel laat hij de spijker op zijn kop door te laten zien hoe slecht de mensheid omgaat met datzelfde systeem waar wij en miljoenen (on)bekende zeewezens zo afhankelijk van zijn.

Van unieke beelden van bodemsleepnetten die riffen en zeebodem kapot maken, tot haaien die gevangen worden aan longlines en zee woestijnen waar eerder een levend koraalrif was. Als kijker kan je er niet aan ontkomen: we moeten anders omgaan met de oceanen, en wel nu.

**Aanpassen en beschermen ** Even lijkt het alsof de film Ocean uitloopt op een pleidooi voor het stoppen van de visserij. Maar in tegendeel – de film pleit voor het behoud van visserijen wereldwijd én het instellen van beschermde gebieden die compleet met rust gelaten moeten worden. Want juist visserijen zijn onmisbaar voor de miljarden mensen die afhankelijk zijn van visvangst voor hun voortbestaan. Maar, en dat is een belangrijke maar, we moeten radicaal anders gaan vissen.
Van sleepnetten die de bodem beschadigen en grote netten of lange lijnen met veel bijvangst, naar selectieve visserijen die zonder bodemschade en veel bijvangst, binnen de grenzen van de oceaan vissen. En kostbare kustgebieden teruggeven aan lokale, kleinschalige vissers waarvan hun gezin afhankelijk is van de dagelijkse visvangst.

**Vis waar je wél blij van wordt ** De boodschap is dus duidelijk: als we de oceanen willen behouden, moeten we de manier waarop we vissen voorgoed veranderen. En precies dát is ook de reden voor Bart van Olphen en Harm Jan van Dijk om 11 jaar geleden Fish Tales op te richten.

Als 11 jaar lang kiezen we bij Fish Tales we heel bewust voor visserijen die wél goed omgaan met de oceaan en de vissers. Dat betekent dat wij altijd kiezen voor visserijen met een onafhankelijk getoetst keurmerk. Daarbovenop selecteren we op vangstmethodes. Wij sluiten namelijk bepaalde vangstmethodes uit, namelijk bodemsleepnetten, dreggen en pelagische lange lijnen. Precies de schadelijke vangstmethodes die te zien zijn in_ Ocean. _

Zo wordt onze tonijn bijvoorbeeld altijd gevangen met hengel en lijn, een voor een. Deze methode beschadigd niet de bodem en heeft nauwelijks bijvangst. Voor het vangen van onze horsmakreel, sardines en ansjovis worden ringnetten gebruikt. De vissers spannen het net om een school vissen heen en sluiten deze van onder. Omdat deze vissoorten altijd in compacte scholen zwemmen met bijna alleen maar dezelfde soorten heb je nauwelijks bijvangst. En ook de bodem blijft gespaard: het net raakt de bodem niet, want de vissen zwemmen in het midden van de waterkolom.

De film toont indrukwekkende, industriële schepen. En dat roept bij veel mensen vragen op. Ook wij werken soms met grote schepen, bijvoorbeeld bij horsmakreel en binnenkort haring. Maar groot hoeft niet altijd slecht te zijn, zeker niet in de visserij. Zolang je niet te veel vangt en op de juiste manier, kan een groot schip juist super efficiënt en verantwoord werken. Het gaat er vooral om dat je niet te veel uit de zee haalt en ook met zo min mogelijk bijvangst en zonder bodemberoering.

Op onze website heeft elke visserij zijn eigen visserijpagina. Hierop leggen we per soort uit waar en hoe de vis gevangen is.

Krill: voedingsbodem van het ecosysteem In de film komen ook de krillvisserij in de Zuidelijke Oceaan voorbij. Krill zijn hele kleine schaaldieren, soort mini kreeftjes, die in hele grote getalen daar voorkomen. Maar goed ook, ze vormen een onmisbare voedingsbron voor het leven daar, en van de hele oceaan. Je ziet hoe de krillvisserij dicht bij een school walvissen en pinguïn kolonies opereert. De krill wordt gebruikt om te verwerken tot visolie, in diervoer maar vooral in voer voor kweekvis. Krill bevat namelijk veel voedingsstoffen die kweekvis, zoals zalm, nodig heeft om te groeien. Ook de zalm die wij verkopen krijgt voer waar deze krill in is verwerkt, MSC gecertificeerd.

De krillvisserijen worden beheerd door een speciale commissie. Ook is 75% van de visserij MSC gecertificeerd. Er is limiet aan de vangst gesteld van 1% van de totale biomassa. Dit hebben ze bewust zo laag ingesteld dat ze zeker weten dat er nog genoeg krill in de zee blijft voor het ecosysteem. Toch zijn er zorgen over deze visserij en of dit geen negatieve effecten heeft op de rest van het zeeleven. Zo vinden critici dat er beter gekeken moet worden naar de plek waar de visserij actief is en in welk e maanden ze vissen. Zo is er vorig jaar gestemd over het sluiten van een gebied voor de visserij zodat walvissen daar ongestoord kunnen voeden. Alle landen stemden voor, behalve China. Wij volgen de ontwikkelingen in de Zuidelijke Oceaan op de voet rondom de krillvisserij zodat we op de hoogte blijven van de laatste onderzoeken en eventuele maatregelen die er worden ingesteld.

**Ocean; een pleidooi voor Fish Tales ** Wat ik het mooist vind aan Ocean, is de balans. De film is niet alleen alarmerend, het is óók hoopvol. Hij laat zien dat het wél kan. Dat ecosystemen zich herstellen. Dat vissen terugkomen. Dat wij als mensen kunnen veranderen — als we maar willen.

En dat is precies waar we het elke dag voor doen bij Fish Tales. We willen dat mensen blijven genieten van vis. Maar dan wel van vis waar je blij van wordt. Vis die goed voelt. Die je met trots op tafel zet. Zodat niet alleen wij, maar ook de volgende generaties ervan kunnen genieten.

– **Irene ** Impact & Fisheries Manager bij Fish Tales